اصول و روش های مداخله روانی در بحران حوادث

بحران نوعی پاسخ به خطرزایی یک حادثه است که خود به صورت یک شرایط دردناک تجربه می شود، بحران می تواند به چند ساعت محدود شود و یا هفته ها طول بکشد. در بحران اقدامات گسترده ای برای کمک به فرد در کاهش ناراحتی به حرکت در می آید تا شخص را از نظر تعادل هیجانی به حالت با ثبات قبلی برگرداند. زمانی که شخص به تعادل هیجانی دست پیدا کرد، بحران رفع می شود. واکنش های سازگارانه نسبت به بحران، نیرو های بالقوه فرد را به حرکت درمی آورد و برعکس واکنش های ناسازگارانه باعث عمیق تر شدن بحران، انحطاط، واپس گرایی و بروز علایم اختلالات روانی می شود.   بحران انواع مختلفی دارد و براساس ملاک هایی چون شدت، نوع منبع ایجادکننده، ماهیت بحران و شیوه های مواجهه با آن طبقه بندی می شود. یکی از آن ها بحران های ناشی از حوادث طبیعی است. بحران ها علایمی از قبیل: جدایی، فقدان یا از دست رفتگی، عذاب درونی، مجروحیت، آسیب ناشی از استرس، از دست دادن دارایی، آوارگی، مهاجرت و غیره، از جمله علایمی هستند که بیشتر ناشی از بحران های حوادث طبیعی است. بحران ها از هر نوعی که باشند دارای علایم، مراحل و شیوه های مداخله ای تقریباً یکسانی دارند. در این مقاله سعی شده است با تکیه به منابع علمی و با استفاده از تجارب بالینی، مهم ترین و اساسی ترین اصول و روش های مداخله روان شناختی در بحران با تأکید بر شرایط بحران ناشی از حوادث ارایه شود. در تدوین مطالب سعی شده است، شیوه های مداخله ای با شرایط فرهنگی جامعه انطباق داده شود.